Orde

Een afwijking waar ik niet zonder kan en die ik daarom ook geen afwijking noem, is dat ik altijd en overal verhalen zoek. Een detail kan met me op de loop gaan, een gebaar of voorwerp, een woord dat voorbij waait, laat ik het zo samenvatten: alles. Ik schrijf vaak dat het gewone leven niet bestaat en dat is daarom. 
In deze tijd heeft het leven niets meer te maken met wat een gewoon leven zou kunnen zijn. Van nature ben ik niet gehoorzaam, maar nu wel, ik blijf bijvoorbeeld zoveel mogelijk binnen. De buitenwereld zorgt nog steeds voor al die verhalen waaraan ik verslaafd ben, maar op een andere manier. Het zijn vooral de details in mijn gedachten die ze moeten veroorzaken.
Aan veel is het wennen. Ik ga niet meer om de dag naar de supermarkt. De weg erheen tintelt van de gebeurtenissen waarvan je niets merkt, als je niet om je heen kijkt en je oren gespitst houdt. En dan de supermarkt zelf. De rij bij de kassa. Het wagentje van de wachtende voor je. Wat zit daar allemaal in? Wat vertellen die levensmiddelen over een leven? Hoe ziet het huis eruit en de rest van de dag?
“Meneer! Meneer, kunt u uw spullen op de band zetten!” De caissière roept me tot de orde van de dag, altijd een andere orde dan die van mij.
De fijne buurvrouw doet nu de meeste boodschappen, want wij hier in huis vormen een risicogroep. Per whatsapp vraagt ze wat, ik antwoord per whatsapp en probeer het uiteraard sober te houden, geen winkelwagentje vol, zal ik maar zeggen. En ook niet: 4 tompouces. Eet ik haast nooit, maar het is een voorbeeld. Ze zou er geen probleem van maken, maar toch. Ik vind dat ik een ander verhaal ben dan 4 tompouces vertellen. Ook geen gezinsverpakking paaseitjes in diverse smaken.