Orde

In zo’n beetje alle kranten las ik over het onderzoek naar het opgooien van een muntstuk. Een hoogleraar van de Universiteit van Amsterdam is ermee aan de gang gegaan en gebleken is dat de kans niet fiftyfifty is. Gooi je met de kop boven dan is de kans groot dat het ook kop wordt, groter dan munt.
De Amsterdamse hoogleraar stond niet alleen in zijn onderzoek. Het is wereldwijd gebeurd.
Ik zit zoiets te lezen, terwijl ik me afvraag waarom ik dat doe, maar ik stop toch maar niet. Er is 350757 keer met munten gegooid, wereldwijd dus. Ik denk dan: raar getal. Ik snap waarom het geteld wordt. Om de degelijkheid van het onderzoek aan te tonen. Maar waarom dan niet 400000 of 350000 keer? Misschien hadden de onderzoekers er ineens genoeg van of riep iemand wanhopig: “Hebben we als wetenschappers niet iets beters te doen.”
Heeft dus met een bepaalde wiebel in je worp te maken dat het munt wordt wanneer je met munt boven gooit. Tjonge, wat moet ik ermee?
Ik ben zelden in een situatie waarin dat gebeurt, kop of munt gooien dus, maar ik ben iemand die denkt dat wanneer het twee keer kop is geweest, de volgende keer munt moet zijn. En als dat niet zo is, de keer erop.
Daarom kan ik ook niet ophouden met het kopen van staatsloten. Telkens verlaat ik teleurgesteld de rookartikelenwinkel, maar ook met de overtuiging dat ik ooit schatrijk afscheid neem van de luchtige mevrouw achter de toonbank. Ik hoef helemaal niet schatrijk te worden, maar doe net alsof dat wel zo is, anders moet je niet meedoen met die loterij. En ik ben er nu eenmaal aan begonnen, ruim twintig jaar geleden, dus stoppen is niet aan de orde, want dan ga je matig met de toekomst om.
Gelukkig interesseert een casino me niets.