Organiseren

Zaterdag in de vroege avond liep ik in haast door de stad. Er stond een stevige wind – een autoritaire wind, moet ik misschien zeggen, kille regen zwiepte in mijn gezicht en ik vroeg me af waarom ik mijn leven niet beter indeelde. Toen dit jaar begon, besloot ik er goed voor te zorgen zo min mogelijk haast te hebben, niet door minder te doen, maar door alles beter in de tijd te ordenen. Een goed voornemen dat nog in de eerste helft van januari sneuvelde. 
Ik passeerde een klein plein waar muziek gemaakt werd. En ik hoorde wat het was: het Leger des Heils, kerstliederen. Er stonden, ik schat, honderd mensen omheen die aandachtig luisterden en bescheiden meezongen. 
Ik vertraagde mijn haast, bleef even staan en luisterde. Het was een kerstlied dat ik niet kende, maar wel diep kerstachtig klonk, en ik voelde een grote rust in me neerdalen. Met die rust werd ook mijn humeur wat lichter. Toen ik verder liep, merkte ik dat ik dat niet meer deed alsof ik achterna gezeten werd door mijn onvermogen mijn leven beter te organiseren.
Gisteren begon een nieuwe dienstregeling in het openbaar vervoer. Ik ben vooral in die van de NS geïnteresseerd. Er rijden op diverse trajecten meer treinen. Vooral deze mededeling verraste me: “Het spoorboekje is in tegenstelling tot voorgaande jaren niet meer per minuut ingedeeld, maar per tien seconden.”
Ik klaag niet meer over de NS, maar vorige week maakte ik weer meer dat er zo’n beetje niets reed. Op het station tuimelden de omroepberichten onrustig over elkaar heen. Lichte wanhoop maakte zich van ons, reizigers, meester.
Kan het Leger des Heils in deze periode ook niet op de stations komen zingen? En na 1 januari denken we na over een vervolg.