Orkest

Geweldig woord: bimbobox. Is het aapjesorkest dat in V&D stond, in Arnhem, in een feestelijke vitrine, ook in Nijmegen – ik kon er als kind doodstil naar kijken, verheugde me erop als ik aan de hand van mijn vader of moeder naar het stadscentrum liep. Moest je er een dubbeltje in gooien? Lang geleden dat ik er een zag, maar het is ook lang geleden dat ik in V&D kwam, en nu kan het meer. In de Arnhemse editie van deze krant las ik vrijdag dat de bimbobox vorige zomer is gestolen. Een medewerker: `Een man met overall en steekwagen liep er op klaarlichte dag zo de deur mee uit.’ Mag natuurlijk niet, maar soms heb ik vaag ontzag voor dit soort misdrijven, voor de brutaliteit, maar alleen als het gaat om een televisietoestel of een afwasmachine. Daar zijn er genoeg van. Bimbobox is iets anders. Die hoort te staan waar die staat. Afblijven dus! Misschien was de man in overall en met steekwagen wel een liefhebber en droomde hij er altijd al van zo’n prachtige speelautomaat te hebben. Misschien was die nergens te koop, maar dat is natuurlijk onzin, want alles is te koop, maar wilde hij geen nieuwe, maar de bimbobox waarvoor hij als kind stond te kijken. Wanhoopsdaad van de man? Vorige zomer hing het failliet van V&D al in de lucht en hij dacht: nu of nooit. Ik merk dat ik het probeer goed te praten, omdat ik jaloezie voel, omdat ik het zelf ook wel gewild zou hebben. Overall, steekwagen, hup met de bimbobox naar buiten. Ik weet dat ik er niet sterk in ben. Vuurrood hoofd, waarschijnlijk verklarend wat ik aan het doen ben (`Ja, de bimbobox is aan groot onderhoud toe’) en het is niet ondenkbaar dat het orkest vlak voor de uitgang enorm aan het musiceren slaat, omdat ik een verkeerde beweging maak. Paar jaar geleden kocht ik op een rommelmarkt in Rome een aapje uit zo’n box, hij was alleen, groene muts op, met bekkens. Die slaat hij soms tegen elkaar. Uit zichzelf. Echt waar.