Ouderwets

Als er door de gangen van onze lagere school een vrouw liep, was dat opmerkelijk, een rooms-katholieke jongensschool, geleid door religieuze mannen die geen paters maar `broeders’ waren. In dat kleine universum speelden meisjes geen rol. Vrouwen al helemaal niet. Ja, Maria, de moeder van Jezus, maar dat was toch wat anders.
Ik zat in de vijfde klas, het was op een dag aan begin van de herfst, toen ze daar ineens liep, gewoon door de gang, een vrouw. Ze had een rood gezicht, kleine ogen en een lange groene jas aan. Ze werd begeleid door het hoofd van de school, een broeder dus, die nerveus glimlachte.
Halverwege de ochtend kwam ze ineens ons lokaal binnen, nu met een hagelwit schot voor. De broeder die ons lesgaf, deinsde geschrokken terug, maar zei wel: “Jongens, dit is juffrouw De Hond. Ze komt jullie iets vertellen. Goed opletten ja.”
Iets vertellen? Ons?
Ze nam meteen het woord en vroeg fel aan een jongen op de eerste rij: “Wat heb je gisteren thuis gegeten?” Zoiets was ons nog nooit gevraagd. De jongen wist het antwoord ook niet.
Uit een koker trok ze een opgerold papier dat ze terwijl ze dat uitrolde aan het bord hing. Stond eten op afgebeeld. Ze pakte de aanwijsstok die normaal altijd door de broeder werd gehanteerd (heilig ding) en mepte ermee op het papier, terwijl ze zei: “De Schijf van Vijf. Wie weet wat dat is?”
Niemand.
De momenten zitten hoog in mijn geheugen gebeiteld.
Ik lees dat diëtisten die Schijf van Vijf `hopeloos ouderwets’ vinden. Ze hebben nu een Schijf for Life. Nogal plantaardig. Het Engels irriteert me, maar verder lijkt het me allemaal hartstikke positief, gezond en prima voor het klimaat, maar toch denk ik: kom op alsjeblieft! Sapperdeflap!