Paars

Het koffiecafé is nog gesloten op de prille zondagmorgen, maar de bank ervoor is uitnodigend. Een meisje zit er een dikke pocket te lezen. Ze knikt vriendelijk wanneer ik aan de andere kant ga zitten, met een katern uit een krant. Ik doe alsof ik daarin lees, maar kijk naar het tafereel aan de overkant: man en vrouw zijn bezig een niet al te grote auto met vakantiebagage vol te stouwen. Ik geloof dat de man de leiding heeft over dit proces. Er kan niet veel meer bij, maar toch moet er nog best veel in.
Ze hebben al vrolijke vakantiekleding aan, maar hun humeur doet daar nog niet aan mee. De vrouw is de hele tijd bozig aan het woord, ik kan haar niet goed verstaan, maar vang wel op dat ze vind dat ze donderdag hadden moet vertrekken. Is altijd een moeilijk punt in een gedachtewisseling: iets hád misschien moet gebeuren, maar is niet gebeurd.
Ineens zegt de man ontzettend hard: “Dit is mijn beste idee ever!” Opgetild door het frisse zomerse ochtendlicht zoeken zijn woorden knallend de ruimte in de verder lege straat.
De vrouw beent naar binnen. De man zoekt steun aan het dak van de auto en tuurt naar een punt in de verre verte. Het meisje naast me kijkt nu ook naar de overkant, met ernstige aandacht. Dat ik zelf niet een auto hoef te vullen met bagage, brengt me in de ban van intense opluchting.
De vrouw komt weer naar buiten, met een overvolle Dirk Tas, gevolgd door een lang meisje met veel paars haar dat van alles last heeft. Een jaar of vijftien zal ze zijn. Het is ook aan haar te zien dat ze voorlopig niets zal zeggen en dat ze de vakantie als een groot donker gat beschouwt. Dat het misschien de laatste keer is dat ze met haar ouders op reis moet, kan haar niet troosten.