Pantoffels

De lente is steeds minder ver weg. Dat stel ik graag paar keer per dag vast. Gisteren deed ik dat voor het eerst dit jaar in de vroege ochtend. Er zat meer licht in dan de dag daarvoor. En daarvan maak ik meteen véél meer licht. 
De hondenuitlaters zijn ook zichtbaarder. Ik noem hen zo want niemand loopt daar opgewekt met de hond, nee, het is omdat het moet. Jammer. Misschien naïef, maar ik denk: je doet dat toch voor je plezier. Natuurlijk niet iedere dag, niet iedere vroege ochtend, niet altijd in de regen, maar de hondenuitlaters hier in de straat manifesteren haast dagelijks dezelfde tegenzin. Dat zag ik ook met minder licht. Het was op te maken aan hun manier van bewegen. 
Ze wonen trouwens niet in deze straat, maar omdat die autovrij is, beschouwen ze die als een promenade. Fijn voor de hond ook. Alleen uitkijken voor fietsers die woedend naar hun werk sjezen, met in de oren muziek die de woede versterkt. De honden hebben een neus voor dit soort snelverkeer, hun baasjes niet. Die lopen in doffe concentratie achter hun huisvriend aan, poepzakje klaar voor gebruik. Nuttig voorziening, dat zakje, maar het gebruik ervan stemt zelden monter, ook niet de waarnemer die zin in de dag probeert te krijgen. 
Tussen de hondenuitlaters is er ook een met vijf honden, een Noord-Afrikaanse man met een volle uitstraling. Aan de honden is te merken dat ze niet bij elkaar horen en ook niet op verbondenheid uit zijn. De man moet ze om de haverklap tot de orde schreeuwen. 
Misschien is hij van een hondenuitlaatservice. Wat dat vermoeden tegenspreekt, is dat hij pantoffels draagt, van die ouderwetse geruite die je vaak ziet aan de voeten van mensen die hechten aan enorme huiselijkheid.