Papier-maché

Voor de allerliefste mama van de hele wereld. Ik hoorde of las het deze dagen. Ging over een cadeau. Voor Moederdag. 
Natuurlijk moeten we winkeliers die dingen voor Moederdag verkopen, het allerbeste gunnen, en moeders die die krijgen ook. Maar ik kan niet tegen dat `allerliefste mama’, terwijl de meeste moeders dat ongetwijfeld zijn. De mijne ook, ook al leeft ze niet meer, maar ik verdroeg het nauwelijks als een ander dat namens mij zei. 
Dat ging heel ver, hoor. Als een volwassene aan mij als kind vroeg `Is die tekening voor mama?’ dacht ik: ja, die tekening is voor mama, maar het is jouw mama niet, jij vraagt of die voor `je moeder’ is. Het is weer rare gevoeligheid, ik weet het, maar het komt doordat ik niet tegen algemeenheden kan of intimiteit uit de intieme sfeer halen. 
Als je vader is overleden en iemand van de uitvaartonderneming vraagt “Van welke muziek hield vader?” wil ik het liefst denken: pleur op. Maar dat denk ik natuurlijk onhoorbaar, want alles ligt gevoelig en het is nuttig te overleggen welke de muziek tijdens het afscheid ten gehore moet worden gebracht.
In een advertentie kán niet staan: voor de allerliefste mama van de hele wereld. Dat weet alleen jij. En iedereen mag het weten, maar dat wil je het graag zelf zeggen.
“U kunt moeder niet bezoeken?” Ik hoor de vraag al gesteld worden in een voorspelbare reportage op televisie zondag. En dan zien we een man naar een balkon staat zwaaien, met een hart van papier-maché. Op dat balkon de moeder die terug zwaait en het tot dan toe best lekker rustig vond, die onzindag. 
“U kunt moeder niet bezoeken?” De man zwaait nog iets harder met het het hart: “Nee, daarom doe ik het zo.”
Soms is openbaarheid zo wee.