Paraat

Wat ik helemaal niet wil, is haast hebben. Toch is dat vaak het geval en bijna altijd mijn eigen schuld. Behalve als ik haast heb door vertraging van bijvoorbeeld de trein. Maar ook dat is mijn eigen schuld. Had ik maar niet moeten verwachten dat ik door de trein te nemen ergens op tijd zou arriveren. Beter nadenken! Daar gaat het dikwijls om: beter nadenken!
Nuttig is het op het eind van de dag even stil te staan bij al die haastmomenten. Waaróm waren ze er? Daar hoort een vraag bij en daarvoor ga je voor de spiegel staan: hoe ging ik ermee om?
Ik wil het graag veranderen, dat haastgedrag. Laat ik het maar weer eens over de supermarkt hebben. Dáár. Mijn haast speelt op bij de kassa. Dan ga ik me ergeren, terwijl ik me erg weinig erger in situaties waarin ik geen haast heb. Maar nu wel. Een man voor me begint zijn pasje te zoeken op het moment dat de caissière zegt hoeveel hij moet betalen. Hij heeft een junglejasje aan, met wel 20 zakken. Ja, waar zit het pasje ook alweer? Dan denk ik: je wist toch de hele tijd al dat je met dat pasje ging betalen, waarom heb je het dan niet paraat? Ik schaam me voor mijn ergernis, daarom schrijf ik het maar gewoon op. Die ergernis wordt nog belachelijker. De man heeft zo’n streepje haar tussen onderlip en onderkant kin. Het is geen baard, geen sik, alleen maar een streepje haar. Dat vindt hij dus mooi. Moet je tijdens het scheren je best voor doen, want het luistert nauw. Dat kun je dus wel, gromt het in me, maar een pasje paraat hebben, ho maar.
Er zijn nu vestigingen van Albert Heijn speciaal voor mensen met haast. Geen kassa meer, met een app betalen. Om mezelf te verbeteren ga ik daar niet heen, nee zeg. Beginnetje. Op weg naar rust.