Parmantig

Zaterdagochtend was ik in de ban van grote gespannen haast. Het Boekenbal zat nog een beetje in mijn benen, dadelijk werd ik gehaald door iemand van de uitgeverij die me hartelijk naar twee boekhandels zou brengen, ik kon niet zo snel een overhemd vinden waarin ik me thuis voelde, en ondertussen ging af en toe de telefoon en dan was het een collega die vroeg wat ik bedoeld had met wat ik op het Boekenbal had beweerd of beloofd. 
“Waar zijn de scheermesjes?” riep ik onredelijk hard en toen het antwoord uitbleef, zette ik de radio aan en kwam terecht in een gesprek dat onder meer ging over het aanraken van je gezicht. Dat is niet goed vanwege het virus. Ik vat het nu kort door de bocht samen, maar dat is het ongeveer. De vrouw die geïnterviewd werd, zei dat het daarom nuttig was een stressballetje in de hand hebben. Dan ging je niet automatisch met je hand naar je gezicht. 
Stressballetje. Ik weet wat het is, hier in huis slingeren er een paar rond, ook een stressballetje in de vorm van een parmantig kijkend varkentje. Geen van die balletjes heb ik zelf aangeschaft, nee, ik kreeg ze cadeau van mensen die het goed met me voor hadden. Een signaal, noemen we zoiets. 
Altijd deed ik mijn best de functie van het stressballetje vol te beleven, ik kneedde het als een gek, maar het hielp niet, wat kwam doordat ik mezelf bezig zag: Man Knijpt In Stressballetje. Volgens mij was het ook aan mijn gezicht te zien: stressbal met wangen.
Ik vind het nooit prettig in gezelschap te zijn van mensen die met een stressballetje in de weer zijn. Komt door mij, denk ik dan. Ik word er onrustig van, maar het is raar dan óók een stressballetje te pakken. 
Erg lijkt me: én mondkapje én stressballetje.