Partycentrum

Als het Prinsjesdag is, weten we dat het jaar begint op te schieten. Dat merk je ook aan de gebeurtenissen die zich herhalen. Het lekken van de troonrede bijvoorbeeld. De verbazing over de lekkage. De verontwaardiging over de lekkage. Gisteren natuurlijk ook de korte reportage over het trainen van de paarden op het strand, want wij zijn wel min of meer aan Prinsjesdag gewend, de paarden nog steeds niet. Een militair met een hoge uitstraling legde een en ander uit. Dat deed hij rustig en inzichtelijk. Naast hem stond een paard, dit speciaal voor de kijkers die zich afvroegen hoe een paard er ook alweer uitzag. De interviewster stelde de gebruikelijke vragen en de hoge militair gaf de gebruikelijke antwoorden. Er viel echter één woord dat ik nog nooit gehoord had: vluchtdier. Dat zei de hoge militair: `Een paard is een vluchtdier.’ Blijkbaar kende de interviewster het woord wel, want ze zei olijk: `Dat kunnen we morgen natuurlijk niet hebben.’ De militair schudde minzaam het hoofd. Hij vertelde dat ze daarom aan onrust moesten wennen. Ik stelde me een mooi moment voor: de paarden die de Gouden Koets trekken, slaan ineens op de vlucht en rennen Den Haag uit en rennen maar door, Zeeland, Vlaanderen, en er wordt voorlopig niets meer van de majesteiten vernomen, want die zijn ergens lang en gelukkig aan het leven, zoals het hoort in sprookjes. Gelukkig zag ik ook een foto van een Kamerlid dat een hoedje paste. Het Kamerlid kende ik niet, maar het hoedje mocht er wezen. Het leek op een piepklein partycentrum waar iets geëxplodeerd was. Het was een hoedje dat vrolijk schreeuwde om openbaarheid. De troonrede kennen we al, maar gelukkig zijn er de hoedjes. Verheug me erop. Ook omdat er een harde zuidwestenwind staat, vooral in Den Haag. Het is dus uitkijken geblazen met de hoedjes. Een hoedje dat zich van een hoofd losmaakt heeft altijd iets speciaals. Een vluchthoedje ja.