Pasteitje

In het rijtje mogelijkheden voor kerstgezelligheid zie ik ook staan de buitenlunch. Ik lees hier en daar uitgewerkte plannen: hoge tafels, terrasverwarming, overdekkingen. Goed bedoeld is het, veel mensen willen toch iets aan Kerstmis doen en blijkbaar lukt dat niet in klein gezelschap. Er zijn ook camperbezitters die met hun campers in een kring gaan staan, vuurtje in het midden, klaar is kerst. En dan natuurlijk ook een buitenlunch of buitendiner.
In een warmbloedig land vind ik buiten eten op een hoogzomerse dag zeer aangenaam, het liefst aan een lange tafel, ik heb het vaak gedaan. 
Een Hollandse decemberdag is toch iets anders, ook al is het Kerstmis. Van dat halfslachtige winterse weer, kille motregen, zwiepend windje, dikke jas aan, Kerstmanmuts op, en daar sta je dan met in je koude handen een bordje waarop een pasteitje dampt. Anderhalve meter tegenover je staat een familielid dat je niet zo goed kent, en dat is niet voor niks. Dat familielid zegt: “Gezellig, hé.” Je knikt van de zenuwen zo heftig dat het pasteitje van je bord dondert. Kerstmis 2020. Buitenlunch.
Staat de kerstpicknick ook op het gezelligheidslijstje? Vast. Dus dat je op gepaste afstand van elkaar rond een laken op de koude grond gaat zitten. Onder een boom. En dat dan iemand een grote rieten mand opent. Een iemand anders een thermoskan gloeiende glühwein midden op het laken zet, met plastic bekertjes eromheen.
Voor lange mensen is een picknick een kwelling. Ben ervaringsdeskundige. Je hebt dat ineens twee enorme benen die niet in de stemming zijn voor het schrale picknickcomfort. Maar je kunt moeilijk als enige een stoeltje bij je hebben. Een nichtje pakt een gitaar, we zingen Jingle Bells.