Peignoir

Op weg naar de fitnessclub zag ik gisterochtend een zeer dikke man de vlag uithangen. Natuurlijk, Bevrijdingsdag. Van een afstand zag ik al dat hij het met tegenzin deed. De vlaggenstok bevond zich boven de woonkamer, de man wankelde op een keukentrap. Hij hing de vlag verkeerd om. Toen ik hem passeerde, keken we elkaar aan, ik weet niet waarom. Hij had een tragische uitstraling. Ik zei niets en daar had ik onmiddellijk spijt van. Ik keerde echter niet om.
Terwijl ik even later op zo’n fitnessclubfiets keihard nergens heen fietste, dacht ik over de kleine kwestie na en verweet mezelf mijn nalatigheid. Ik ben een groot voorstander van de zorgzame samenleving en daar had ik bepaald geen steentje aan bijgedragen. Toen ik eindexamen van de middelbare school had gedaan, had mijn vader de vlag ook verkeerd om uitgehangen, met mijn schooltas eronder. De vlag hing aan een hoge vlaggenstok die midden op het grasveld stond voor het appartementencomplex waar wij toen woonden. Alle buren stonden voor de ramen, want ik keerde met een luidruchtig gezelschap van school terug. Mijn vader kwam me op de oprit tegemoet, trots en misschien ook wel opgelucht. Niemand zei iets van die vlag. Vond ik opmerkelijk. Ik ook niet, maar misschien paste die vlag op deze manier uitgehangen wel bij mijn nieuwe leven. Gisterochtend was het iets anders. Had ik niet een vrouw voor het raam van de woonkamer gezien, een vrouw in een paarse peignoir die bars naar haar man keek en dus ook naar de vlag?
Toen ik na ruim een uur weer naar huis fietste, stond de man weer op de keukentrap. Hij herstelde wankelend zijn fout. Hij zag me toen ik hem passeerde. Ik weet wat hij dacht en van die gedachte had ik last.