Pepernoten

Terwijl ik naar het stemlokaal liep, nam ik me enorm voor me op volle kracht te concentreren op de democratische handeling die ik daar ging verrichten. Ik was niet zwevend en zeker van mijn zaak, maar juist daarom. Nonchalance ligt dan gretig op de loer. Dus goed opletten, even als een kleine veldheer het grote papier bestuderen, dan pas het potlood in aanslag houden, nog even de naam van je voorkeur prevelen en vóórwaarts: je stemt.
Dat dacht ik niet alleen. Ik vroeg me ook af hoe vaak ik deze korte wandeling al had gemaakt, telkens met het gevoel dat ik een beslissende rol ging spelen in de gang van zaken binnen dit land. Die instelling moet je groots maken, nooit denken dat je stemmetje er niet toe doet.
Ook probeerde ik na te gaan wat me van al die debatten en interviews bij was gebleven. Als niet-zwevende kiezer heb ik te slordig opgelet. Ja, vooral het optreden van zes lijsttrekkers in het Jeugdjournaal, toen ze met kartonnen elementen Het Torentje moesten bouwen. Hun kinderlijk enthousiasme vond ik vertederend, ik leefde zeer met hen mee. 
Het stemlokaal was in een multifunctionele kerk, met een prettig pleintje ervoor. Mensen die uit de kerk kwamen, keken opgeruimd en we groetten elkaar licht opgewonden, zoals mensen elkaar groeten die een bijzonder omstandigheid delen. 
In de hal van de kerk stonden hartelijke meisjes in gele jasjes waarin je normaal verkeersregelaars ziet. Ze wensten me goedemorgen en ze wezen met een uitnodigend gebaar naar het stembureau, verder weg in de kerk. Er waren ook bordjes met pijlen, voor de zekerheid. 
Op de tafel waarachter goed gehumeurde stemfunctionarissen zaten, stonden schalen met pepernoten. Leek wel een feestdag.