Personage

Gebeurt niet dagelijks, maar soms moet ik aan de beer uit mijn kindertijd denken. Die kreeg ik in de wieg van mijn grootvader cadeau. Van dat moment herinner ik me niets, van die grootvader weinig, want hij ging vroeg dood. Maar van de beer weet ik nog alles, ik moet zeggen, van de beer en mij, van onze verbintenis.
Ik las een artikel over een gang van zaken die in Japan tamelijk gangbaar is. Goed uitleggen kan ik het niet, merk ik. Nogal wat Japanners zijn `fictoseksueel’, wat wil zeggen dat ze zich aangetrokken voelen door iemand die niet bestaat maar wel in hun leven is, een digitaal verschijnsel, een soort pop, geen robot, wel een personage, een bedácht personage, door een computer tot leven gebracht - zie je, daarom kan ik niet vertellen wat het precies is, het gaat voorbij aan mijn voorstellingsvermogen.
Wat me helpt is te denken aan een dingetje waarmee kinderen niet zo lang geleden speelden, een tamagotschi, een speelgoedwezentje dat om aandacht en voedsel vroeg. Of kinderen het nog in huis hebben, weet ik niet. De kinderen die ik ken, in ieder geval niet.
Ik ben zo opgevoed dat ik haast niets raar vind. Dat lukt gelukkig nog steeds behoorlijk. Bovendien denk ik: had ik dat ook niet met mijn beer? 
Bruin heette die, duidelijke naam. In die tijd noemde je de beer niet een knuffel. De beer was meer dan dat, hij begreep wat me dwarszat, ik vertelde hem verhalen die ik nergens anders kwijt kon. Ik bedácht hoe Bruin daarop reageerde en dat bedacht ik zo sterk dat het hartstikke waar was. We groeiden samen op. 
Bij een verhuizing verdween hij. Ik was ontroostbaar tot ik besefte dat hij de wijde wereld was ingetrokken en dat ik hem vast nog zou tegenkomen. Denk ik soms nog.