Petje

Trots kan me ontroeren, ook als het gaat om iets waarvan het ontzettend duidelijk is dat het een doodlopende gang van zaken wordt. Maar de trots is oprecht, er komt geloof aan te pas en bakken vol vertrouwen, maar toch, maar toch.
Ik zal nooit op de partij van Caroline van der Plas stemmen, geen haar op mijn hoofd, maar ik vind haar sympathiek, want vermoed dat ze eerlijk is. Ik weet het dus niet zeker, want ik weet bijna niets zeker. Maar alleen al hoe ze omgaat met domme vragen van de media, en de meeste zijn dat, denk ik: petje af. Misschien heb ik het helemaal verkeerd, maar ze is niet erg draaierig. Haar basale kledingsmaak ondersteunt mijn sympathie. Omdat ze niet van gedoe houdt, wil ze geen premier worden, een inzicht dat we omhelzen.
Daarom kwam ze met iemand anders. Vrijdagavond keek ik aandachtig naar haar trots op gedroomde premier Mona Keijzer. In Nieuwsuur, in Op1, ja, trots zat ze naast Mona, trots maar ook streng, want er konden alsjeblieft geen rare dingen worden gezegd. Mona mocht niet los gaan, niet te veel Volendam, want dat heb je natuurlijk wel met Mona: zéér Volendam. Dus geen laconieke rechtstreeksheid waarmee je alle kanten op kan. (Mona op de trappen van het Elysée, Mona die Xi Jinping een hand geeft, zien we het voor ons?) 
De hele avond hield ik qua Caroline van der Plas mijn hart vast. We zagen het uit hun vorige partijen gevluchte stelletje staan: Nicki Pouw-Verweij, de altijd schraal kijkende Lilian Helder en Derk Jan Eppink, soort Henk Krol, maar anders, waarschijnlijk met iets meer visie, wat niet zo moeilijk is.
Ik vroeg me af: wie wordt het probleem? Want dat er scheurende ruzie komt, is voor 100% zeker. Ik gok op die dekselse Derk Jan.