Piëteit

Werken in de uitvaartbranche wordt steeds populairder, lees ik. Iedereen kan het worden, ik bedoel: een diploma hoeft niet. Er doemen dus ook personen in op die je liever niet tegenkomt. Even jeukte de zoutloze behoefte op te schrijven: bij wie je niet dood gevonden wilt worden. Maar wanneer ik dat doe, weet ik dat ik niet meer te stuiten ben en binnen deze thematiek wil ik dat vermijden.
Ik hoor dat er prijsvechters zijn die met aanbiedingen komen waarover je blijkbaar graag even nadenkt. Misschien let ik niet goed op, maar wat zijn dat dan voor aanbiedingen?
Ik heb me opgegeven bij een organisatie die voorkomt dat ik gebeld word door mensen die me iets willen aansmeren. Blijkbaar is die maatregel beperkt geldig, want ineens gaat de telefoon weer veel te vaak.
Paar jaar geleden werd ik benaderd door een mevrouw die me een uitvaartverzekering in de maag wilde splitsen. Ze klonk charmant en vroeg hoeveel gasten ik bij mijn begrafenis verwachtte. Hadden we inmiddels geregeld: ik wilde begraven worden. Wil ik nog steeds, maar hoef er niet per se over te praten.
Sindsdien ben ik niet meer over de dood gebeld. Maar als er in deze branche echt prijsvechters aan het werk gaan, kan het niet lang meer duren. Twee familieleden cremeren voor de prijs voor één. Zoiets moet het toch zijn.
Natuurlijk ben ik ook al een paar keer betrokken geweest bij de gesprekken na de dood van een naaste, dus met een uitvaartdeskundige. Mijn ervaringen zijn niet slecht.
Waar ik niet tegen kan is wanneer de deskundige het heeft over `moeder’, dus niet over jouw of uw moeder, maar moeder. Is piëteit. Ik wil dan zacht schreeuwen, maar dat doe je niet, zoals je zo veel niet doet in zo’n situatie.