Piloten

Graag herstel ik in de vroege ochtend in huis de wanorde die de vorige dag is ontstaan. Maakt niet uit door wiens toedoen. Gisterochtend ook. Er was bezoek geweest dat zich uitbundig had gemanifesteerd. De maaltijd voltrok zich aan tafel, maar lijkt na afloop toch een lopend buffet te zijn geweest. Overal bevinden zich restanten. Ik ruim de afwasmachine in, zet flessen in een tas voor de flessenbak en dat vind ik allemaal rustgevende handelingen. Daarbij tel ik ook nog op dat hier niets te merken was van een Europese zomerstorm, wat in de late avond iedereen een beetje betreurde, want de warmte mocht best duchtig uit de straten worden gejaagd. Maar niet zeuren, denk ik dan, want we hebben het fantastisch. 
Op dat moment jaagt de radio een vraag de kamer in: “Kunnen Nederlanders vandaag nog wel op vakantie of niet?” 
Raar, maar iedere vraag over Nederlanders en hun vakantie begint altijd meteen in met knarsen, wat natuurlijk ook komt doordat er geen volk bestaat dat zo vaak met vakantie gaat als het Nederlandse. Ik kan nauwelijks tegen het gepraat erover, zeker niet als er een grote vanzelfsprekendheid vanaf straalt. Wat nu weer? Problemen in de kortingsprocedures? Zijn de vakantiebestemmingen op? Nationale identiteitscrisis? 
Ah, de piloten van Ryanair! Die staken of juist niet, maar ze zijn hoe dan ook ontevreden, want krijgen te weinig geld. Ik vind het vervelend voor de piloten, maar volg het toch niet helemaal. Ik kom er pas bij de laatste zin van het bericht weer bij: “Het doet in ieder geval pijn in de portemonnee.” Pijn in de portemonnee. Ik hoor het vaak, maar heb het zelf nog nooit gezegd, en dat wil ik graag zo houden. Pijn in de portemonnee is nooit echte pijn.