Pinda’s

Overleven op een verlaten eiland. Soms vraag ik me af hoe dat is, wat vooral komt doordat ik dan naar een verlaten eiland verlang. Ik wil zoveel mogelijk meemaken in mijn leven, dat is het ook. De lijst van dingen die ik nog wil meemaken is iets kleiner dan twintig jaar geleden. Maar een verlaten eiland staat er nog steeds op. Wel graag mooi weer. 
Dat verlaten eiland is ook een bordspel. Hellapagos heet het. Ik kwam het tegen in een artikel over bordspellen. Ze worden weer populair, dus ook spelletjesavonden. Omdat er veel dicht is, hebben we meer tijd. Er is ook een explosie in de verkoop van legpuzzels. Nu vind ik dat geen spelletje. Hier in huis ligt ook weleens een puzzel op tafel, 1000 stukjes, en daaraan mag ik ook meedoen, maar ik vind het niet aantrekkelijk omdat ik er niet goed in ben, wat een matig argument is.
Van bordspellen houd ik wel, maar in mijn omgeving is helaas niemand die dat ook heeft. Hier in de buurt is een spellenwinkel. Daar loop ik graag doorheen, want al die spellen zien er uitnodigend uit. Voel dan lichte heimwee naar de zaterdagavonden in mijn kindertijd. Het gezin plus tantes rond de tafel in de huiskamer. Limonade en pinda’s, ganzenbord en mens-erger-je-niet, dat soort spellen.
Toen ik ouder werd kwam Monopoly in mijn leven. Van geld had ik zo weinig verstand dat het me nauwelijks interesseerde. Toch was ik fanatiek. Als we het spel volgens de regels speelden, waren we binnen een paar uur klaar. Die regels vonden we maar niks. We konden min of meer onbeperkt geld lenen. Op die manier waren we een dag of twee bezig. Ik leerde dat ik moest afleren de pest aan een vriendje te hebben omdat die meer geld en geluk had dan ik. Levenslang nuttig.