Pittig

Sommigen van ons kennen het, een vriend die vraagt: “Zeg, heb je morgen een minuutje?” 
Je knikt achteloos, je hebt morgen vast wel ergens een minuutje, misschien weet je niet waar, maar nee, geen probleem. 
De vriend zegt: “Fijn. Ja, je weet dat mijn huis verbouwd wordt en ik een jaartje naar een tussenwoning ga. Kun je me even helpen? Heb een busje gehuurd en rijd dan gewoon een paar keer op en neer.”
Klinkt niet bedreigend, zelfs eigenlijk wel rustig, wat ook door de woordkeuze komt: minuutje, jaartje, even helpen, gewoon een paar keer op en neer rijden, busje.
De volgende dag blijkt het minuutje min of meer een uur of acht. Het handige buitenliftje dat de vriend had gehuurd om het interieur in fasen naar beneden te vervoeren, blijkt kapot, je moet dus telkens drie trappen op en af, je merkt steeds sterker dat je niet meer heel erg jong bent en aan het einde van de dag, kun je je nauwelijks nog bewegen.
Beter was geweest als de vriend had gezegd: “Ik heb je hulp morgen dringend nodig! Ik moet verhuizen en dat is een hels karwei. Ik heb een transportlift gehuurd, maar die is waarschijnlijk kapot. Ik reken enorm op je, want we zijn vrienden.”
Maakt het allemaal niet minder erg, maar het kan zijn dat je na afloop denkt: pittig, maar ach, het viel ook mee.
Kwestie van psychologische benadering. Er komen nieuwe coronamaatregelen en minister Hugo waarschuwt dat mensen `boos’ worden. Beter is het heftiger te maken. Boos, niks boos, rázend! Harde maatregelen lekken: weer avondklok (18.30 uur) en niet gevaccineerden moeten een rode polsband om hun hoofd dragen, anders mogen ze zich nergens vertonen. Zoiets. Allemaal onzin, maar de echte maatregelen vindt niemand dan echt beroerd.