Plaatjes

Sommige dagen blijven lijken op dagen in je kindertijd, terwijl ze toch anders zijn omdat jij dat ook bent en de tijd waarin je nu leeft helemaal. Ik heb het bijvoorbeeld over de dag voor Kerstmis en Kerstmis zelf, de middag voor sinterklaasavond, wakker worden en weten dat je jarig bent, en ook paaszaterdag.
De lente is vandaag geen lente zoals die moet zijn, is wel op koers, maar ik blijf paaszaterdag een prachtige lentedag vinden, ook al valt er straks kille regen. Zo zit die dag in mijn hoofd, en hart.
In ons katholieke gezin was de lichte ernst van Witte Donderdag en de zware van Goede Vrijdag voorbij en ook de hele vastentijd, er kwam meer licht in het jaar en dat was op paaszaterdag te merken: het was nog lente, maar in de niet zo verre verte kwam de zomer er al aan en met de zomer ook het plezier dat daarbij hoorde, vakantie, vrijheid, stralende ochtenden, warme avonden en heldere vrolijkheid in de straat en ook nog om de hoek. De radio stond afgestemd op een zender die opgetogen klassieke muziek liet horen, De Lente van Vivaldi en een enthousiaste Mozart. Op de tafel stond alles klaar voor het beschilderen van de eieren, mijn moeder zorgde ervoor dat het mogelijk was (dat ze gekookt waren, verf en penselen), mijn vader had de supervisie.
Wat ik al zei: natuurlijk zijn dit plaatjes met vervagende kleuren van een tijd niet meer bestaat, maar het gebeurt nog steeds, want ik denk eraan, en niet zo’n beetje ook. In mijn stem zit de stem van mijn vader als ik straks over een beschilderd ei vertel wat de schildering ongeveer voorstelt.
Dat eerste paasdag ook 1 april is, heb ik, geloof ik, nog nooit meegemaakt, maar aan 1 april doen we niets meer. Is ook beter.