Plakband

Zondag en maandag treedt Paul McCartney in Nederland op. Hij is 72. Vandaag is het 51 jaar geleden dat hij voor het eerst in Nederland te zien was. Hij speelde basgitaar bij The Beatles en was 21. Het optreden was in zaal Treslong bij Hillegom. De dag daarna waren ze in de veilinghal in Blokker. In Treslong werd de avond gepresenteerd door Herman Stok, bekend van het muziekprogramma Top of Flop. Berend Boudewijn stelde namens het publiek vragen aan The Beatles, onder meer of ze zelf hun sokken stopten. We zagen het optreden in onze woonkamer. Er waren ook vrienden en vriendinnen van mijn ouders op bezoek. Het was nog licht buiten, een warme avond. Ik vond de band fantastisch, ook omdat een prachtig buurmeisje soms een beetje flauwviel als ze ter sprake kwamen. Ze draaide ook onophoudelijk hun platen. En daar bewoog ze vreemd en aantrekkelijk bij. Ik was 11 en voelde dat er nog heel veel moest beginnen in mijn leven, maar dit hoorde bij dat begin, de muziek van The Beatles en dat meisje. Een nieuwe tijd popelde en ik ging eraan meedoen. De vrienden en vriendinnen van mijn ouders keken lacherig naar het optreden en deden net alsof het raar was dat ze geïnteresseerd waren. En dan dat lange haar! Een van hen zei dat ze niet echt zongen en dat er plakband over de snaren van hun gitaren zat. Belachelijke opmerking vond ik dat. The Beatles zongen maar een paar liedjes. Telkens als er een klaar was, bogen ze beleefd en diep. Wat ik erg vond was dat veel toeschouwers tegen het einde van het optreden naar The Beatles liepen en begonnen te dansen, een manier van dansen die er beschamend uitzag. Een malle variant van de twist, met een ontremd draaiend bovenlichaam en maaiende armbewegingen. Ik hoopte vurig dat The Beatles deze gang van zaken snel zouden vergeten. En ook dat ik zelf nooit zo zou dansen en dat iemand me  dwingend zou waarschuwen als ik het per ongeluk toch deed.