Planken

Altijd denk ik vandaag nog: Dag van de Arbeid. Lang geleden dat ik er iets aan heb gedaan. Ja, halverwege de jaren zeventig, toen ik nog in Nijmegen woonde. In een somber gebouw dat Het Kolpinghuis heette, nog steeds trouwens, toen vooral een danscentrum voor alleenstaanden, was een bijeenkomt waarvan ik me niets herinner, behalve dat aan het einde De Internationale werd gezongen. Met harde stemmen. Dat vond ik nogal wat, dat lied: `Ontwaakt, verworpen der aarde / Ontwaakt, verdoemden in hongers sfeer’. Terwijl ik meezong, keek ik om me heen en vond dat het nog wel meeviel met ons. Ook dacht ik aan de alleenstaanden die daar dansten, en vroeg me af in hoeverre die doelgroepen elkaar overlapten, de dansende alleenstaanden en verworpenen der aarde. Misschien was ik niet zo geschikt voor 1 mei.
Gisteren zag ik in De Volkskrant een te grote foto van werknemers die in hun werktijd op de werkvloer aan het planken waren. Misschien zijn er lezers die niet weten wat planken is: je gaat liggen drukt je omhoog op je ellebogen en strekt vervolgens je lichaam zo strak mogelijk, `plank’. Die houding houd je een tijdje aan. Ik moet het soms doen op de fitnessclub, vooral als ik uitgeput ben. Tijdens die verstilde dynamiek denk ik sterk aan het antwoord op de vraag waartoe we op aarde zijn.
De opvatting wordt gangbaar dat werkgevers hun werknemers zo gezond mogelijk moeten houden. Niet uit idealisme, nee, het komt het werk ten goede. Daarom gymnastiek (`even van die bureaustoel af’), daarom rucola in plaats van de bamischijf.
Als zelfstandige zonder personeel heb ik uiteraard een werkvloer. Een volle fruitmand is ook nuttig, lees ik. Daar kan ik eens mee beginnen. 1 mei is 1 mei.