Plas

“Nagelbijtend spannend is het!””
“Ja, zeg dat wel: nagelbijtend.”
Ja, we zullen vandaag vast paar keer tegen elkaar zeggen dat we de Amerikaanse verkiezingen nagelbijtend spannend vinden. Ze zijn nog nooit zo nagelbijtend spannend geweest. Eerder spraken we het woord nagelbijtend niet zo vaak uit. Nog niet zo lang geleden was het er niet. In een praatprogramma stak het ineens de kop op, een stoere deskundige sprak het parmantig uit: nagelbijtend.
Hoort in het rijtje thuis waarin ook `met samengeknepen billen’ staat. Zijn van die clichés waartegen ik verzet voel, terwijl ik nooit zeg: “Hou alsjeblieft op over die samengeknepen billen.” Om er niet al te veel last van te hebben stel ik me voor hoe iemand erbij zit als die al een minuut of tien de billen samengeknepen heeft. Valt allemaal niet mee. En als je dan ook nagelbijtend bezig bent! 
Ondertussen doe je je stinkende best het allemaal van minuut tot minuut te volgen en te begrijpen. Dat laatste is niet altijd even eenvoudig met die kiesmannen en zo. Meer dan je stinkende best kun je niet doen.
Hoe dan ook: je zoekt naar woorden voor wat je je tot op het bot voelt bij wat er gebeurt `aan de andere kant van de grote plas’. Laatste hoor je niet zo vaak meer. Was een typering van de generatie van onze ouders. De grote plas is in die jaren niet minder groot geworden, maar we hebben niet zo veel ontzag meer voor afstanden. Alles is in een vloek en een zucht overbrugbaar.
“Wat denk je?”
“Denk of hoop?”
Je kunt het vandaag moeilijk over iets anders hebben dan over de strijd tussen Kamala Harris en Donald Trump, de keuze voor beschaving of asgrauwe botheid. En voordat je er erg in hebt beland je weer in ons eigen politieke landschapje.