Platanen

Bij terugkeer van vijf weken elders bleek onze kleine omgeving veranderd: de straat was autovrij geworden. Twee roodwitte paaltjes aan de ene kant, twee aan de andere. Mijn eerste gedachten waren dom: waar laad ik de auto uit en waar zet ik die daarna neer? Was het verwende gewoontedier in mij. 
Ik liep een paar keer met de bagage op en neer en begon de straat langzamerhand een straat uit een andere tijd te vinden, een straat van ouderwetse kwaliteit, leeg, ruimte om buiten te spelen. Dat laatste doe ik niet meer, maar de mogelijkheid stemt me opgetogen.
De bewoners bleken zich verenigd te hebben, wat vaker voorkomt als er iets moois of spannends te delen valt. Er was, zoals dat heet, een appgroep. Ik ben daar niet zo van, maar toch sloot ik me erbij aan en las gezellige ditjes en datjes en over dingen die kwijt waren. En ook niet mis: ik las de namen die bij mensen horen. En dat er de afgelopen maanden twee kinderen waren geboren.
Als ik op de stoep voor het huis zit, wat je automatisch vaker doet in zo’n straat, komt er om de haverklap iemand een praatje maken. Niet alleen straatgenoten, maar ook mensen van elders, uit de drukte van de stad die te druk is. De praatjes gaan bijna altijd over de rust in de straat, en of het bevalt. Een mooi thema, maar ineens weet je niet meer wat je erover kunt zeggen. En dan kom ik met: “Nu nog platanen.” Maar die komen er niet, wel bloembakken. Nederland is niet sterk in bloembakken, ik houd mijn hart vast.
In de de appgroepberichten lees ik plannen over straatborrels. Iemand schrijft meerdere bbq’s te hebben. Misschien wordt het tijd voor een commissie. Er zal ook vast een landelijke vereniging van autovrije straatbewoners zijn.