Plechtig

Niets is lang geleden, maar van de televisieserie Swiebertje heb ik toch het gevoel dat het wel zo is, jaren 60 vorige eeuw. Ik keek niet altijd, had al gauw andere dingen aan mijn hoofd, de nieuwe muziek en alles wat daarmee te maken had, maar wat ik graag zag, het liefst samen met mijn vader, was wanneer de hevig besnorde politieagent (`veldwachter’) Bromsnor door de burgemeester gebeld werd. Bromsnor ging in de houding staan en met de hoorn van de telefoon aan zijn oor, salueerde hij plechtig. Voor zijn ontzag voor de burgemeester waren geen woorden.
Mijn vader en ik bespraken die momenten met genoegen. Mijn vader zei dat veel mensen raar konden doen wanneer boven hen gestelde machten zich roerden.
Nog bijna dagelijks denk ik eraan, zaterdag weer toen ik las dat Frans Klein, een man met véél macht binnen de Nederlandse Publieke Omroep, vertrekt, bij de NPO dus. Hij had zich al teruggetrokken omdat hij op zijn manier ook had meegewerkt aan `onveilige situaties’.
Ik sprak weleens mensen uit omroepland en als het dan over Frans Klein ging, over besluiten die Frans Klein misschien zou kunnen nemen of over wat Frans Klein van dit of dat kon denken, gedroegen sommigen van hen zich een beetje als Bromsnor. Ze gingen nog net niet in de houding staan.
Ik ontmoette die Frans Klein een keer en mij leek het een man die zich voortdurend enorm verkeerd begrepen voelde.
Hij interesseert me verder niet, maar wat ik fascinerend vind is hoe de NPO zijn vertrek toelicht. Het was een onhoudbare situatie, maar: `Frans Klein neemt afscheid op een moment dat de NPO een nieuwe weg is ingeslagen…’ Gaat zo nog even braaf door. Ja hoor, het blijft moeilijk bij de naam te noemen wat macht aanricht.