Ploem

Gisteravond was op televisie een programma te zien dat Krasse Knarren heet. Ik had er nog niet van gehoord, maar het is iets wat werkt, immers: derde seizoen. Ik keek niet, maar las er wel over: oude Bekende Nederlanders gaan bij elkaar logeren om over vroeger te praten. Zodra ik `Bekende Nederlanders’ lees verflauwt mijn belangstelling al, maar wel zag ik namen staan die het onschuldige televisieamusement van de jaren zestig opriepen. Ik onderging dat met tegenzin omdat ik in de tweede helft van dat decennium onstuitbaar begon te puberen en bovendien van de rockmuziek was. Maar toch dacht ik nog even aan Trea Dobbs en Ad van de Gein, oprichter van het Cocktailtrio. Als ik de naam Trea Dobbs hoor of lees, zingt onmiddellijk haar lied Ploem Ploem Jenka (1965) door mijn hoofd, ik ken er zelfs nog enige regels van, zoals de belangrijkste: `En mijn hart dat gaat van je rombombom’. Het lied paste niet in mijn wereldbeeld, maar is dus toch blijven hangen, daarom moet het kwaliteiten hebben. Hetzelfde geldt voor het bonte oeuvre van het Cocktailtrio. Wie uit die dagen kent Het Vlooiencircus niet of Wie heeft de sleutel van de jukebox gezien? Tegen het einde van hun hoogtijdagen konden de leden van het trio wegens onderlinge haat niet meer bij elkaar in de auto zitten, een tragisch omstandigheid die me behoorlijk fascineerde. Uitgangspunt van Krasse Knarren is de stelling dat ouderen zichzelf jonger kunnen denken door terug te gaan in de tijd. Daar dacht ik gisteren de hele avond over na. Daarom keek ik ook niet.