Plofkip

Als je iets echt wilt, lukt het. Maar dan moet je het ook écht willen, met hart en ziel, bedoel ik. Zeggen dat je het wilt, is niet voldoende. Misschien moet ik het een beetje relativeren, een héél klein beetje, want soms kan het leven zich zo tegen je keren dat je niets te willen hebt. Nou ja, `niets te willen hebben’ is een rare manier van zeggen, want je hebt nooit niets te willen, maar het leven kan je omver blazen. En dan lig je daar met alles wat je wilt.  Uiteraard probeer ik op een rijtje te zetten wat ik dit jaar graag wilde en wat daarvan gelukt is. En ik geloof dat ik weet wat ik volgend jaar wil. Ook denk ik aan het goede nieuws van de afgelopen dagen. Goed nieuws is altijd het gevolg van goede wil. De stichting Wakker Dier heeft eindelijk grote supermarkten zover gekregen dat ze stoppen met de verkoop van de plofkip. Ze gaan nu een eigen type (?) kip verkopen die we moeten zien als een kip tussen de plofkip en een kip met één Beter Leven-ster. Als ik kip was, zou ik nog niet staan te juichen, maar ja, iedere uitstekende ontwikkeling moet ergens mee beginnen. Misschien weten we over een tijdje niet meer wat een plofkip was. `Opa, vertel nog eens over de tijd dat we plofkippen aten.’ Wat ik jammer vind, is dat het woord waarschijnlijk ook verdwijnt. Qua kip is het niet erg dus, maar sommige mensen hebben ook iets plofkipperigs Als ik dat dan vaststelde, had ik er meteen minder last van, want dan zag ik zo iemand ook plofkippige dingen doen, bijvoorbeeld plofkippig om zich heen kijken. Gaat op voor vrouwen en mannen. Plofhanen bestaan niet. Loek Hermans is een treffend voorbeeld van een plofkip. Die dacht vast met die niksige vanzelfsprekendheid: Zutphen doe ik wel even. Maar daar wonen dus mensen die sterk zijn in wat ze niet willen. En daarvoor geldt hetzelfde als je iets wilt: je moet op volle kracht iets niet willen, dan gaat het niet door. Bemoedigend.