Plot

Zaterdagmiddag hield ik een toespraakje bij een brug die tot voor kort alleen maar een nummer had, maar nu een naam, de naam van een schrijver met wie ik bevriend was en die in 2005 doodging, pas 42 jaar oud, Karel Glastra van Loon. Hij schreef een paar boeken waarvan één hem beroemd maakte: De Passievrucht.
Geen grote brug, maar een heel kleine, in een park in Amsterdam, over een smal watertje, maar toch: een brug. Zijn zusjes hadden dat geregeld, een proces dat een paar jaar in beslag nam, want de gemeente moet over dat soort initiatieven lang nadenken en vergaderen, je kunt immers niet zomaar een brug naar iemand vernoemen, ook al is het maar een piepklein bouwsel.
Het was winters koud zaterdag, de hele dag viel er kille regen, maar tijdens de korte plechtigheid gelukkig niet, een huilende hemel kun je er niet bij hebben. De familie van Karel was er, paar oude vrienden, ik denk twintig mensen. 
Uiteraard ook een wethouder die een woordje deed, hij kende het werk van Karel niet: “Ik ben niet zo’n lezer.” Hoort erbij.
Ondertussen kon ik mooi aan Karel denken, wat ik vaker doe, bijvoorbeeld aan een zonovergoten namiddag op een terras toen we het over de plot van De Passievrucht hadden. Hij had al bedacht dat een man er ontzettend toevallig achter was gekomen dat zijn zoon niet zijn zoon kon zijn. Maar van wie dan wel? Lang gesprek met veel bier en kleine glaasjes dat in de slappe lach eindigde. Die overkwam ons vaker. Weinig mensen konden zo gul lachen als Karel.
Veel schrijvers zijn na hun dood al snel vergeten. Ons geheugen kan harteloos voor hen zijn. Ik merk gelukkig dat Karel er nog is door dat ene boek. En er is nu een bruggetje op een stille plek ver weg in een park.