Pluimvee

Op een van de tafels hier in huis staat een kleine spiegel op een voetje. Nou ja, klein, zo klein is die ook weer niet. De spiegel is vooral voor je gezicht bedoeld en heeft twee kanten. Een kant weerspiegelt je gezicht normaal, de andere kant vergroot. Om de spiegel liggen nogal wat make-upartikelen. Ik hoor niet tot de doelgroep van de spiegel, ik merk alleen dat die voor vertraging kan zorgen. Vaak sta ik in de gang te wachten, terwijl ik nerveus mijn horloge in de gaten houd.
Soms kijk ik per ongeluk toch in die spiegel en als het dan aan de kant is die vergroot, schrik ik. Ik weet wie ik daar zie, maar toch is het telkens wennen aan mijn gezicht, zeker in de vroege ochtend, wanneer mijn geest al hyperactief is en alles wat ik aan lichaam heb, daar met tegenzin achteraan sjokt. Het liefst doe ik meteen iets anders, maar ik merk dat afbraak me toch kan fascineren.
Een bepaald gedeelte in de hals doet me sterk aan pluimvee denken. Er is pas onderzocht hoe het zit met onze rimpels. Mannen hebben ze eerder dan vrouwen. Fijn dat het is onderzocht, want ik heb er nooit zo op gelet.
De onderzoekster zegt dat de huid van je gezicht langzamerhand in een slap tentzeil kan veranderen. Zo heb ik er nooit over nagedacht. Zojuist keek ik weer in die confronterende spiegel. Inderdaad, een slap tentzeil. En daaronder dus pluimvee. Moet eerlijk zeggen dat de dag ook een beetje begint te lijken op slap tentzeil en ik weet even niet wat ik moet doen om de boel recht te trekken.
Toen ik kind was, vond ik rimpels interessant. En zelfs begerenswaardig, want dan deed ik mee met een tijd die `later’ werd genoemd. En nu vind ik later vaak veel te veel later. Ligt niet alleen aan de rimpels.