Poëzie

Ben achter met bioscoopbezoek. In mijn agenda staat een lijstje van films die ik per se wil zien, bijvoorbeeld een Franse film met een Engelse titel: The Beast.
Ik herinner me de recensie die ik erover las. Een van de hoofdpersonen wordt gespeeld door Léa Seydoux. In de recensie stond: “Ze heeft een soort tijdloze schoonheid en wat erg helpt: een charmant spleetje tussen haar tanden.”
Ik beken dat ik houd van tijdloze schoonheden en nu sta ik al met één voet op glad ijs. Laatst zaten we er weer over te praten, in een gemengd gezelschap, zeg ik erbij. Over de gevoelige kwesties van deze tijd. 
De recensie waaruit ik nu citeer, is geschreven door een vrouw. Als ik die had geschreven, man van zekere leeftijd, had ik het niet mogen hebben over dat charmante spleetje tussen haar tanden, want dat zit ik toch al behoorlijk in de grensoverschrijdende sfeer.
Laatst liep ik met een bevriend dichter over Schiphol, waren op weg naar een bruin café, wat vreemd is, een bruin café op Schiphol, in die snelle wereld van aankomst en vertrek. 
Ik sta nu met twee voeten op glad ijs, want ik zei dat ik stewardessen altijd troostrijke verschijningen vond, dat ik dan zeker wist dat alles goed kwam. We zagen er een, van de KLM, in dat prachtige blauw, die tegen een paal geleund een gevulde koek aan het eten was.
“Dat vind ik dus poëzie,” zei ik. En ik verbood hem daar met anderen over te praten, want het kan niet dat ik zoiets hardop vind, terwijl ik er echt niks naars mee bedoel, nee zeg.
Hockeymeisjes op een vroege zondagochtend! Als ik dan met mijn bevriende buurman naar de fitnessclub loop en wat moois over hen wil zeggen, schudt hij meteen zijn hoofd.
Terwijl hij ook knikt. Kan hij tegelijkertijd.