Polonaise

Zaterdag in de vroege avond zat ik te mijmeren aan de keukentafel en vroeg ik me ineens of er nog nieuws was (dat vragen we soms: “Is er nog nieuws?”). Ik zette de radio aan en kwam terecht in een programma dat haast te vrolijk voor woorden was. Het heet Proost! en is er nog maar pas. Het wordt gepresenteerd door Roos Moggré en Splinter Chabot. 
Toen ik erin viel, was er het voorstel gaande dat we allemaal een foto van onszelf namen terwijl we het glas hieven en proost zeiden. En die foto dan via de sociale media verspreiden. Die sfeer. 
Het programma moet ervoor zorgen dat we allemaal even gezellige zonnetjes in huis zijn, want we hebben het al moeilijk genoeg. 
Een zangeres zong een ontzettend lang lied waarin heel vaak de zin voorkwam `Het leven is te kort voor idealen’. Na afloop ervan zeiden de presentoren zin te krijgen in een polonaise. En uiteraard was er kok, die beloofde iets troostrijks te gaan koken met drop. 
Zo kan het dus ook, dacht ik, terwijl ik de radio weer uitzette – het was allemaal te veel voor mijn keuken en het tijdstip van de dag. In deze periode had ik nog niet zoiets meegemaakt. Goede bedoelingen kunnen met vaak ontroeren. Dat was er beslist aan de hand, ja, maar het was net alsof iemand op een chaotisch feest heel dicht bij je hoofd staat te roepen dat het allemaal hártstikke leuk is.
Ik keek naar buiten. Aan de overkant zat op de vensterbank voor het wijd open raam een meisje in kersenrood T-shirt, met haar rug naar buiten. Ze dronk witte wijn uit een groot glas. Proost. Stil tafereel beschenen door de avondzon. En weer was er ontroering of zoiets. Heb er geen woorden voor, wat ook niet hoeft. De lente laat zich echt door niets tegenhouden.