Pootjes

Iedereen zal het kennen: je staat met een buurman te praten, je loopt in gedachten verzonken naar de bakker, je bent de ruit van je auto ijsvrij aan het krabben, en plotseling ben je je bewust van een kleine gebeurtenis achter je zonder dat je weet wat het is. Maar het is wel iets waarvan je voelt dat je er aandacht aan moet besteden. Kan verrassend zijn.
Ik had het gisteren toen ik met een vriend in gesprek was in een groot Nijmeegs café-restaurant. In het midden ervan is een bar en daar zit ik met mijn rug naartoe. En ineens weet ik dat ik me even om moet draaien: bij de bar staat een vrolijke vrouw met een tamelijk grote kinderwagen met over het open gedeelte een doorzichtig zeiltje. Misschien is ze bang dat het dak poreus is en zich dadelijk een lekkage voordoet. Sommige mensen willen op alles voorbereid zijn. 
Dan zie ik het en weet waarom ik me omdraaide: er zit of ligt geen kind in de kinderwagen, het zijn twee poedelachtige hondjes, die parmantig door het zeiltje kijken. En ik vraag me af of ze het prettig vinden op deze manier door hun dagelijks leven te gaan. Misschien dénkt de vrouw dat alleen maar of is ze bang voor vieze pootjes.
De omgang met honden kan me fascineren. Om de hoek woont een vrouw die beroepsmatig honden uitlaat. Iedere ochtend zie ik haar met een stuk of vijf door de straat lopen. Is nog een heel karwei. Ze is niet groot en soms moet ze ver naar achteren hangen om ze in bedwang te houden. Het zijn honden die graag dollen. Altijd vraag ik me af waar hun baasjes zijn.
Wat later op de dag zie ik haar honden duwen in een busje met de kleur van vanillevla. Daarmee gaat ze de vrije natuur in, het zijn andere honden, waarschijnlijk met een ruimer budget.