Popelen

Er is iets mis met de nationale opiniepeiling. Is onderzocht. Kort door de bocht: steeds minder mensen zijn bereid hun opinie te geven. Mij is dienaangaande niets gevraagd. Ik merk dit niet stampvoetend op, ik stel alleen vast dat me nóóit wat gevraagd wordt. Ja, als ik via internet iets koop, krijg ik meestal nog voordat ik het product in huis heb, een enquête op het scherm en moet ik bijvoorbeeld een waardering opgeven over mijn contact met de verkoper. Welke verkoper, denk ik dan. Maar die vraag kun je niet invullen.
Ook komt er een enquête als ik een medische handeling heb ondergaan op een andere plek dan een ziekenhuis. Had ik laatst, in een kliniek, sportblessure. Dan mag ik punten geven, van 1 tot 10. Ik was zéér tevreden, dus het waren allemaal 10en, maar ja, dat is niet geloofwaardig, dus ging ik iets bedenken wat minder top was. Krijg je dan.
Maar dat soort opiniepeilingen bedoel ik niet. Ik heb het over wat het Nederlandse volk vindt, 10% dit, 30% procent dat, rest heeft geen mening. Zulke peilingen! Bijvoorbeeld over iets wat te maken heeft met de landelijke politiek. Ik heb daar een mening over, niet eens één, maar wel een stuk of zes. Die meningen popelen onrustig in me In mijn omgeving vraagt men soms wat er met me is, bijna altijd een lastige vraag, maar nu zeg ik: “Sorry, meningen.”
Eén keer werd ik op straat aangehouden door een landelijk onderzoeksbureau, ruim 10 jaar geleden. De vraag was van welke postcode ik vandaan kwam en naar welke postcode ik heen ging en wat die postcodes voor me waren, werk of woning of iets anders. Deze kwestie viel me bitter tegen. Later nooit meer iets over gehoord. Ik hoor bij een ondefinieerbare minderheidsgroep.