Potje

Hij was er altijd ineens, een man, nooit een vrouw. De meester zei: “Nu allemaal naar buiten voor de foto!” Dan liepen we de klas uit, blij dat er iets anders gebeurde dan tijdens de rest van de schooldag. Even niet opletten en netjes zitten (want dat moest enorm: netjes zitten), nee, naar de speelplaats, waar een smalle bank uit de gymzaal stond. Daarop ging een deel van de klas zitten, de rest stelde zich erachter op, de leerkracht stond links of rechts van de groep. De fotografen die ik me herinner, waren wat treurig mannen, behept met een ijle weerzin tegen kinderen. Ik zeg het in mijn woorden van nu. Toen dacht ik dat natuurlijk niet: ijle weerzin. Maar ik dacht wel iets. Ik was in ieder geval op mijn hoede, wij allemaal natuurlijk. Kijk maar naar die foto’s.
Ik heb het nu over de lagere school. Op de school daarna werden natuurlijk ook klassenfoto’s gemaakt, maar dat was toch iets anders. Doet er verder niet toe. Ik herinnerde me de kleine, zes keer terugkerende gebeurtenis op de lagere school toen ik op de radio hoorde dat er in het basisonderwijs event managers worden aangesteld. Ik heb het woord even opgezocht, het zijn twee woorden die je nog niet aan elkaar schrijft, en waarom het eerste Engels is, weet ik niet. De overheid heeft daarvoor een potje geopend, ter verlichting van het onderwijzend personeel. 
De event manager zorgt ervoor dat alles rond die klassenfoto goed verloopt. Hij organiseert ook het bezoek van Sinterklaas, de kerstviering, sportdagen, schoolkampen, dat soort, ja, evenementen. Event manager. Ik probeerde het geestig te vinden. Toen dat niet lukte, dacht ik dat het me irriteerde. Nee, ook niet. Het is geen ijle weerzin, eerder dunne droefheid