Prachtliedjes

Tijdens mijn laatste verhuizing doemden uit de donkere diepte van een kast drie schoenendozen propvol cassettebandjes op. In mij woedde een opruimdrift die zijn weerga niet kende, en ik besloot meteen nonchalant dat minstens twee van die dozen weg moesten. Vaag vroeg ik me af of ik ooit nog een cassettebandje af zou spelen, maar zo’n vraag schuif ik dan toch nukkig voor me uit.
Ik had vlak daarvoor oude apparatuur weggegooid inclusief een oude cassetterecorder waarin een vastgelopen cassettebandje zat. Ik hield één doos over, maar waar ik die heb neergezet, geen idee. Dingen waarvan je niet meer weet waar je ze hebt neergezet, kunnen eigenlijk ook weg, maar ja, dan moet je ze eerst vinden natuurlijk.
Ik lees dat het cassettebandje weer in opkomst is en niet eens bij leeftijdgenoten die een stapje terug in de tijd zetten. Nee, jonge mensen zien er ineens wat in. Waarschijnlijk om dezelfde redenen als wij in onze dagen.
Mijn auto is zo oud dat er nog een opbergsysteem voor cassettes in zit. Maar helaas geen mogelijkheid om die af te spelen. Ik herinner me dat het aangenaam was cassettebandjes in de auto te beluisteren, voordal die speciaal voor jou waren opgenomen, een bloemlezing uit liedjes die vrienden en vriendinnen mooi vonden. Voor een vriendin voor wie ik tedere belangstelling voelde, terwijl ik niets met haar had, deed ik dat ook graag. Dan verplaatste ik me innig in haar smaak en stelde ik zorgvuldig een bandje samen. Daar zette ik dan ook prachtliedjes tussen waarvan ik hoopte dat ze een zekere spanning tussen haar en mij veroorzaakten. Als ze dan in auto zat richting horizon stelde ik me voor dat ze naar dat bandje luisterde en aan mij dacht. Wil ik opnieuw!