Prairie

Zojuist las ik een lijst van nieuwe kerstfilms. Vond ik geruststellend, geen van alle hoef ik per se te zien. Met genoegen bestudeer ik de samenvattingen, daar heb ik genoeg aan. 
Qua kerstfilms ben ik snel tevreden. Door oud materiaal word ik op mijn wenken bediend, Love Actually, ja die, inmiddels al 20 jaar geleden gemaakt. Ik weet op welk moment ik natte ogen krijg en daar zie naar uit. Natuurlijk ook It’s a Wonderful Life uit 1946 die alles heeft wat een topkerstfilm moet hebben, vooral dat er op het laatste moment iets wordt opgelost.
Er zijn ook films die niets of weinig met kerstmis te maken hebben, maar die ik dan toch graag opnieuw zie, Singing in the Rain bijvoorbeeld. Toen ik vorig jaar met corona op de bank lag en mijn familie zich van kerstdiner naar kerstdiner haastte, keek ik naar films met Marilyn Monroe in de hoofdrol. Prima.
Er zijn ook kerstfilms waarvan de impact me warm kan overvallen. Ik noem er graag een die een paar jaar geleden op mijn pad kwam, schaam ik me niet voor: The Yearling, titel hier: Jody en het hertenjong (1946). Gezin woont op een afgelegen boerderij in Florida, vader, moeder, zoontje. Vader schiet een hert dood, het jong van het hert blijft eenzaam achter en het zoontje ontfermt zich over het dier.
Hoe het precies zit, weet ik niet meer, maar dat jonge hert moet op een dag doodgeschoten worden. Allemaal niet niks, maar waar ik ondersteboven van raakte, was de speech die de vader, gespeeld door de magistrale Gregory Peck, bij de begrafenis van het dier houdt. Hij zegt daarin onder meer dat het hert nu lekker kan rennen op de grote prairie daarboven. Ja.
Op dat moment belden de gasten voor het kerstdiner aan. Huilend deed ik open.