Praten

Raar dat ik niet wist dat de ouders van scholieren digitaal op de hoogte worden gehouden van de cijfers van hun kinderen. Ik weet het nu doordat ik las dat een school in Zeist daaraan even niet meedoet, voor twee maanden. Waarom? Omdat veel leerlingen stress voelen als hun ouders van a tot z op de hoogte zijn van hun prestaties.
Kan ik me voorstellen. Ik verzucht nooit dat ik best opnieuw zou willen beginnen met mijn leven, moet er niet aan denken, maar soms moet ik er nog harder niet aan denken. Nu bijvoorbeeld.
Niets te klagen over mijn ouders, maar ik zou verzet voelen als ze volledig op de hoogte zijn wat ik allemaal doe in de gesloten inrichting van de leerplicht. 
Dat je thuiskomt en op weg naar je kamer gaat om daar intens naar harde muziek te luisteren met forse glazen cola erbij en dat je moeder je dan staande houdt en zegt: “Wat jammer, die 3 voor aardrijkskunde. Als vader straks thuiskomt, moeten we daar echt even over praten.”
Kijk, je bent puber en als je ergens geen behoefte aan hebt is langdurig praten met je ouders, zéker niet over zo’n suf o nderwerp als aardrijkskunde.
Je weet trouwens waarom je die 3 hebt. De afgelopen lessen aardrijkskunde woonde je niet bij, je was lekker aan het spijbelen en zat op een bank in het stadspark te lezen of te dromen over betere tijden.
Maar dat weten je ouders natuurlijk óók! Staat helder in de digitale informatie. Moet je dan ook over praten.
In mijn schooljaren was het allemaal niet zo, maar toch voel ik met terugwerkende kracht lichte paniek. Wat ik toen niet wist, maar wel sterk vermoedde is dat ik van die kostbare momenten in het park ook veel leerde. Ik denk er nog vaak aan, wat ik van mijn uren in de klas niet kan zeggen.