Prater

Iedereen gun ik een triomftocht. Donderdagavond liep Ard van der Steur opgetogen over het Binnenhof, door het journaal en actualiteitenprogramma’s. Hij werd de nieuwe minister van Justitie, iedereen wist dat, maar hij moest officieel nog zeggen dat hij van niets wist. Dat deed hij niet handig, maar ook dat hoort bij het spel. Hij had al een ministerieel loopje, met een leuk vleugje macht in zijn stevige dynamiek, en ging vergezeld van een in zichzelf gekeerde mevrouw die zijn papieren droeg, want zelf had hij zijn handen vol aan het gebaren dat hij echt niet wist waarover de verslaggever het had, toen die hem vroeg of de nieuwe minister van Justitie werd. Hij wordt het om twee redenen: het is een voor de hand liggende stap in zijn carrière – daarom houd ik mijn hart vast – en hij is een goede prater. Goede praters kennen we, het maakt niet uit wat ze zeggen, maar vooral hoe ze het doen. Eerlijk gezegd heb ik daar steeds minder behoefte aan. Ik ben van nature geen pessimist, maar heb de harde overtuiging dat hij geen uitstekend minister van Justitie wordt. Mag ik dat nu al zeggen? Mag. In een interview zegt hij dat hij zich al vanaf de lagere school staande moest houden door van zich af te praten. Daarmee compenseerde hij zijn gebrek aan fysieke uitstraling. Dat laatste is inmiddels goed gekomen, kunnen we vaststellen. Ergens halverwege de zeventiende eeuw schreef de Franse filosoof René Descartes: ik denk dus ik ben – en kort daarna ging hij dood. Bij de heer Van der Steur is het: ik praat, dus ik ben.