Preventief

Toen ik gisterochtend rond zeven uur door de wind werd gewekt en niet door de wekker, vroeg ik me af: wat is de gedachte? Dat moet je je soms afvragen. En met de gedachte bedoel ik de gedachte die dat moment tot niet zomaar een moment maakt. O ja, ik moest naar de fitnessclub. Terwijl ik daarheen fietste in het brakke ochtendlicht, zwiepte de regen tergend in mijn gezicht, begeleid door tegenwind. Weer vroeg ik me af: wat is de gedachte? Die is dat het me het beste lijkt de fitnessactiviteiten aan het begin van de dag af te handelen, dan zijn die tenminste achter de rug. In de zomer vind ik die gedachte in orde, in december minder. Als ik even later in de club op een fiets op weg naar niets fiets en door de ruimte wilde kerstmuziek klinkt, besluit ik dat ik preventief aan het trainen ben. Dit weekend zijn de eerste kerstborrels, het begin van een week waarvan ik niet weet hoe ik die zal verlaten. Nog niet zo lang geleden waren er nauwelijks kerstborrels, maar nu voorzien ze in een behoefte. Wat is het verschil tussen een gewone borrel en een kerstborrel? Heb je het over andere dingen? Zelden gaat het over de geboorte van Jezus, waarmee het toch allemaal begonnen is. Zouden er mensen zijn die dat niet weten? Dat de kerstborrel een soort verjaardagsborrel is? Wat is de gedachte? Ik ga iets harder naar niets fietsen – moet van de coach (`Wat zijn we aan het doen?’) – en besluit van dat niets toch maar een kerstgedachte te maken. Heb ik iets om mee te nemen naar de kerstborrels. Hoe richt ik die gedachte in?