Prijzen

Licht ontdaan maak ik me los uit de stoel van de tandarts. Laat ik het zo zeggen: zijn behandeling was intens. Hij had me gewaarschuwd en gevraagd of ik verdoving wilde. Hoefde niet, ben je gek! Hij zegt: “Het viel zeker niet mee.” Ik maak een nonchalant wegwuifgebaar, zeg dat ik nergens last van had en vraag me af waaróm ik dat zeg: wat heb ik te bewijzen? Terwijl ik mijn mond spoel, merk ik, en het is héél erg, dat ik het op prijs stel wanneer de tandarts er iets van zegt. “Flinke kerel” is niet nodig, maar toch: zoiets. Ik zei het al: het is heel erg. Hij vraagt hoe het gaat met het boek dat ik aan het schrijven ben, een fijne vraag, maar ik heb er niets aan.
Wat is dat toch, die behoefte aan een compliment?

Gisteren sprak ik een vriend die vroeg hoe ik benzine tankte. Ik vroeg hoezo. Nou, hij probeerde vaak voor precies 50 euro in zijn tank te doen, of 40 euro, in ieder geval een rond bedrag. Hij wist ook niet waarom hij dat deed, maar het was nu eenmaal zo. Lukt zelden perfect. Altijd was het 50, 20 euro of daar in de buurt. Maar als het dan exact 50 euro was en hij voor het loket stond waar hij “Pomp 9” moest melden, hoopte hij vaag dat degene achter dat loket het heldere bedrag zou prijzen. Hóe, maakte hem niet zo veel uit, maar: iets. Hij vond het vreemd. Ik ook.
Ik heb het soms in een winkel. Ik wil iets afrekenen, het meisje bij de kassa zegt dat het 14, 65 is, ik tast in mijn broekzak en leg vervolgens 14,65 neer. Ze hoeft niets terug te geven, daar ligt het. Tijd geleden werd je enorm toegejuicht: “Helemaal goed, meneer, uit de kunst!” Mocht best onsje minder zijn. Nu niets, helemaal niets. Waarschijnlijk ben je een rare omdat je het niet met een kaartje doet.