Prikken

Het woord kende ik wel, maar ik had het nog niet gelezen: consumentenmentaliteit. Dat is een mentaliteit die niet best is. De meesten van ons zijn consument en je hebt ook min of meer automatisch een mentaliteit, maar als je die twee woorden verbindt is het linke soep. Ik wil mezelf niet op de borst kloppen, maar ik doe als consument haast nooit moeilijk, meestal omdat ik er geen zin in heb en het in veel gevallen ook geen zin heeft. 
Ik kom het woord tegen in Trouw. Die krant heeft onderzocht hoe we ons gedragen op huisartsenposten. Valt nogal tegen. We mankeren iets en kunnen niet bij onze eigen huisarts terecht, want het is avond of nacht of een vrije dag. En op de huisartsenpost willen we meteen geholpen worden aan wat ons mankeert. Kan niet altijd, nee. Soms zijn dan de poppen aan het dansen, want veel consumenten willen onmiddellijk op hun wenken bediend worden, en gauw een beetje graag.
Mijn probleem met de huisartsenpost is dat je er niet terecht kunt. Je moet van tevoren bellen en zeggen wat er aan de hand is. Ik kwam er nooit doorheen, behalve toen een jaar of tien geleden te horen was dat ik forse longontsteking had. “We horen het al, meneer.” Ik weet niet wat ik liet horen, maar ik mocht meteen komen.
Tijdje terug zat ik met het probleem dat ik bloed moest laten prikken als ik ineens koorts kreeg. Had met een rare infectie te maken. En ik kreeg in de avond koorts. De praktijk van mijn huisarts was gesloten. Dat zei ik telefonisch tegen de vrouw van de huisartsenpost. En ook wat de bedoeling was. Ze zei: “Maar dan moet u toch bij uw eigen huisarts zijn.” En ze bleef strak bij dit standpunt, steeds feller. Een kwestie die in zijn geslotenheid ook iets moois heeft.