Privacy

Zaterdag las ik in De Volkskrant een paginagroot artikel over de waterkant in het Gelderse Zoelen. Beldert Beach heet het daar. Het artikel behandelde het smeergedrag. Tegen de zon dus. Daar gaan ze in Zoelen zorgvuldig mee om. Er lopen strandwachten rond die waarschuwen als kinderen rood worden. Dan moet er gesmeerd worden. Bij volwassenen doen ze dat niet, want dat is `een stukje privacy’. Wel wordt er om de twee uur omgeroepen dat weer tijd is om te smeren.
Ik houd van de zorgzame samenleving, dus knikte instemmend, hoewel de vraag knaagde of je mensen niet zelf verantwoordelijk moeten maken voor de eigen huid, maar misschien is het daarvoor al te laat.
Gisterochtend dacht ik aan het artikel toen ik op het grasveld in park hier in de buurt een man zag liggen. Het was nog vroeg, er waren nog maar weinig mensen in het park en op dat grasveld lag hij als enige in de ochtendzon.
Het was een forse man met een dikke, haast intimiderende buik. Hij had zich ontdaan van zijn bovenkleding. Die had hij onder zijn hoofd gelegd. Hij had alleen nog een paarse korte broek aan waarop vrolijke gele bloemetjes stonden afgebeeld. Een jaar of dertig schatte ik hem. Hij had een groot kaal hoofd dat een beetje bij zijn buik hoorde. Hij sliep en snurkte. Hij glom niet, had zich dus waarschijnlijk niet ingesmeerd. De strandwachten in Zoelen zouden denken: een stukje privacy. Maar misschien was de man per ongeluk in slaap gevallen en werd hij pas tegen het middaguur wakker. Hoe zou hij er dan aan toe zijn? Wat stond me te doen als voorstander van de zorgzame samenleving? Met een verward geweten liep ik door. Thuis hoorde ik dat het KNMI code geel had afgekondigd. Onweersbuien. Goed zo.