Probleem

Soms zijn er signalen die erop wijzen dat het nog steeds niet héél erg slecht gaat met ons land. (Als `dit land’ schrijft, heb je er kritiek op. `Ons land’ heeft iets dierbaars.) Het zijn nooit echt belangrijke signalen, maar ze zijn er wel. Bijvoorbeeld dat het maandblad LINDA ook een blad voor mannen gaat uitgeven. Eén keer per jaar, want het moet natuurlijk niet te gek worden. Binnen de kern van mijn vrienden- en kennissenkring ben ik de enige die een groot voorstander van Linda de Mol is, maar haar blad ken ik nauwelijks. Ik zie het soms als iemand me wijst op iets erin, en dat lees ik dan of ik kijk ernaar en dan houdt het op. Niet dat ik er wat op tegen heb of me er te goed voor voel, maar meestal heb ik zo’n vol hoofd dat er nauwelijks nog meer bij kan. Dat laatste is niet treurig of zielig, het is bovendien mijn eigen schuld. Moet ik maar meer mediteren en zo. Daarbij is de LINDA vooral voor vrouwen bedoeld. Wat ik me bij en mannenblad moet voorstellen, weet ik niet. Ja, ik ken natuurlijk mannenbladen waarin ongeklede vrouwen staan, maar die zijn, begrijp ik, door de tijd achterhaald, niet die vrouwen, maar de bladen. Raar dat ik niet weet wat voor mannenzaken ik in dat tijdschrift kan verwachten, terwijl ik toch een man ben en ook een man die best wat kennis omtrent mijn mannelijke identiteit kan gebruiken. Dat laatste denk ik althans, zeker weten doe ik op dit gebied helemaal niets. Misschien gaat het over materiaal waarmee je je scheert. Of geschikte kleding voor de komende zomer. Wat kan ik nog meer bedenken? Iets over wijn of whisky, ja, ik verzin maar wat. Er moet natuurlijk ook een probleem bij, want geen tijdschrift zonder problemen. Voor welk probleem zou ik in een tijdschrift een oplossing zoeken? Ik heb sterk het gevoel dat ik door me dat af te vragen in het hart van een probleem zit, het probleem dat er iets goed mis met me is.