Proces

De afgelopen dagen probeerde ik ze voor me te zien, miljoenen repen Snickers. Allemaal terug naar de Marsfabrieken in Veghel. Uit 55 landen. Voor mijn geestesoog (bedrijvig orgaan) ontstaat een hoge berg. Hoe krijg je die boel weg? Lang geleden trouwens dat ik zoiets gegeten heb. Als ik het weer doe, denk ik dan automatisch aan een stukje plastic dat erin kan zitten? We weten dat ze daarom terug moeten.

Ik moet denken aan mijn eerste column, 35 jaar geleden. Daarin ging het over iets soortgelijks. Ik kocht een doosje After Eight. Die week had ik gelezen dat er scheermesjes in konden zitten. Dat vroeg ik aan het meisje achter de kassa: `Er zitten toch geen scheermesjes in?’ Mijn eerste column handelde over haar reactie, die geestig was, maar die ik nu niet meer kan reproduceren. Verdwenen onder het zand van de tijd.

Op de dag dat de column verschijnt, word ik gebeld door After Eight. Of ik per omgaande naar de fabriek kan komen? In Elst. Dit verzoek veroorzaakt een voornaam gevoel: ik ben iemand die iets aanricht! Op de fabriek word ik ontvangen door een pr-medewerker die érg op zijn hoede is, en al snel naar een grote witte wand wijst. Dáárachter wordt de After Eight gemaakt, onder meer, `en daar is het héél schoon!’. Ik, man van de wereld, vraag of ik een kijkje mag nemen. Is uitgesloten! Want: `Het is natuurlijk een geheim proces.’ Ik zucht gewichtig,  want weet uiteraard álles van geheime processen.

De functionaris zegt: `Wat u schrijft kán niet.’ Na een korte stilte: `Maar het is wel gebeurd. Eén keer.’ Weer een stilte. Dan: `Een geesteszieke jongen in Breda die zijn moeder wilde straffen. Voor u schreef er ook al iemand over. In De Volkskrant.’ Ik houd mijn adem in. De man knikt intens. Ik ook.

Daarna nemen we afscheid, als bondgenoten. Ik krijg een grote doos After Eight mee. Die geef ik later aan mijn moeder: `Had je niet moeten doen, jongen.’