Proef

Veel te vaak horen we `Lijkt me wel leuk, ja’. En vervolgens gaat er iets gebeuren wat met die woorden te maken heeft, vakantie, stadsautootje, beeldhouwwerk in de voortuin, tatoeage over de gehele borst, themafeest (`jaren zeventig’), raar hoedje, vijver. Ik noem maar wat. `Lijkt me wel leuk, ja.’ Ik voel me een beetje neerslachtig worden als ik het hoor. Zelf ben ik meer van: of wel, of niet, maar niet er tussenin. `Wel leuk ja’ is er tussenin. Is me te lauw. Daarom ben ik blij met het initiatief van een kinderboerderij in Duiven. Kinderen die een dier willen (`Lijkt me wel leuk, ja’) mogen dat eerst een tijdje leasen, week of zes, geloof ik. Als het dan allemaal goed gaat, als het iets meer is dan `wel leuk, ja’, kunnen ze het dier kopen. De ouders dus. De ervaring dat veel te veel dieren op straat worden gedumpt wanneer de baasjes er geen zin meer in hebben. Ik ben heel erg voor zware taakstraffen voor dit soort baasjes: een paar vakanties dierenhokken schoonmaken is het minste. Voor de ouders van zulke baasjes idem dito. Of het met poezen en honden ook kan, weet ik niet. Zou wel moeten. Het is volgens mij nog nooit onderzocht – ik heb het wel in mijn hoofd gedaan – maar mensen die bewust voor een poes kiezen zitten iets anders in elkaar dan de kopers van een hond, wat ook komt doordat een hond wezenlijk verschilt van een poes. Vaak zie ik mensen met een hond wandelen van wie ik denk: hadden ze de hond maar eerst even op proef genomen, dan hadden we dit tafereel kunnen voorkomen. Met dit tafereel bedoel ik de wijze waarop ze naar het poepende dier staren, daarna het plastic zakje, daarna de vermoeide terugtocht naar de woning. Op de kinderboerderij in Duiven mogen de dieren een paar maanden lekker uitrusten als het niet gelukt is. Kan het mensen ook niet zo gaan? Dus dat je eerst even een partner least. In een zomerhuisje. Kan me nu al verheugen op dat uitrusten.