Project

Voor mij is het een woord uit een tijd die ver weg lijkt: Tupperware. Nu de fabrikant failliet is, besef ik dat het er al die tijd gewoon was. Blijkbaar is de rol van al die bakjes nu uitgespeeld. Misschien bewaren we minder eten, geen idee.
Natuurlijk denk ik wel aan de Tupperware Party, een fenomeen dat toen bij zeer moderne ontwikkelingen hoorde. Was een handige gang van zaken: een vrouw, altijd een vrouw, die voor de fabrikant werkte, kwam bij mensen thuis en die maakten er dan een feestelijke avond van. Al die bakjes werden luchtig gedemonstreerd en ondertussen rinkelde de kassa sympathiek. Het was nogal wat.
Bij ons thuis ook. Mijn moeder was in voor dat soort evenementen. Ze bereidde de avond voor alsof het inderdaad om een feestje ging. Vriendinnen uitgenodigd, paar buurvrouwen, het werd een volle bak.
Voor het gezin Verbogt betekende dat het vroeg aan tafel ging, want daarna moesten de toastjes besmeerd worden en zo, véél en zo. Flessen sherry werden gevechtsklaar gezet, ook wijn, maar de sherry was populairder.
“Hoe laat komt die verkoopster dan,” vroeg mijn vader.
“Consulente,” verbeterde mijn moeder hem, hautainer dan we van haar gewend waren. “Die kan ieder moment voor de deur staan.
Was ook zo, een energieke vrouw die naar allerlei wilde bloemen rook en ontstellend druk sprak.
Mijn vader haastte zich naar zijn werkkamer en mijn zusjes en ik zochten ook een veilig heenkomen. Het was een project dat we dienden te respecteren.
De woning vulde zich met vrolijk lawaai dat tot na middernacht aanhield, maar toen was de consulente al vertrokken, met forse bestelformulieren.
In de huiskamer was iedereen enorm tevreden en alle sherry oppelepop. Wijn ook. 
Het nieuwe winkelen.