Psychisch

Als kind al vond ik het een intrigerend woord: bedevaart. Het is een beetje uit mijn leven verdwenen, maar kwam weer terug toen ik in Trouw een gesprek las met Olivier Dols, directeur van bedevaartorganisatie Huis voor de Pelgrim. Daar stopt hij nu mee. Honderd keer is hij in Lourdes geweest, met pelgrims dus, ongeveer honderdduizend. Bevlogen praat hij erover.
Ik dacht altijd dat mensen naar Lourdes gingen in de hoop genezen te worden van een ziekte of handicap, maar je moet er volgens de afscheid nemende directeur niet op rekenen. Wel kom je er gestérkt vandaan.
Uit mijn jeugd herinner me toch mensen die er genezing vonden. Daar werd intensief over gesproken. Maria had daarvoor gezorgd. Mijn moeder benaderde zulke successen nogal nuchter. `Het is psychisch,’ zei ze. Pas toen ik wat ouder werd, begreep ik wat ze bedoelde.
Ik herinner me dat mijn vader en ik een keer naar het station van Nijmegen gingen om een overbuurvrouw uit te zwaaien die met ontzéttend veel mensen de trein naar Lourdes nam. Rechtstreeks verbinding, meen ik. Sommige pelgrims werden te bed de trein in gedragen. Er werd telkens opnieuw een Marialied gezongen, blij en hard. Een pastoor in vol ornaat zegende de trein met een kwast.
Maakte verpletterende indruk.
Wat de overbuurvrouw precies mankeerde, weet ik niet meer. Iets aan haar been dat veel pijn deed. Die pijn was minder, verklaarde ze na terugkeer ernstig. Ze had voor ons een plastic Mariabeeldje meegenomen vol heilig water. Lelijk object was het, maar het stond jaren bij ons op het dressoir. Als je ziek was, kon een druppel eruit wonderen doen. Toen ik een keer vurige hoofdpijn had, heb ik het beeldje min of meer leeg gedronken. Hielp niet.