Puntentelling

De zomer moet nog op gang komen. Dat denk ik op het strand van Bergen aan Zee waar ik een beetje achteraf zit, want ik heb al gezwommen, in alle vroegte, wanneer je er echt even `doorheen’ moet en er daarom haast niemand in het water is. Als je je staat af te drogen, noemt een voorbijganger je `bikkel’ en dat hoor je niet zo vaak. Je knikt als Man van de Wereld die elders om de haverklap aan diepzeeduiken doet, nu toevallig even niet.
Zacht zonnetje, kalme wind, normaal is het strand dan vol. Niet erg dat het niet zo is. Er is genoeg te zien, ook taferelen die zich net zo goed honderd jaar geleden hadden kunnen afspelen, bijvoorbeeld kinderen die met een bal langs de vloedlijn spelen, met hun lach lijken de lage golven mee te lachen. Rustgevende tijdloosheid.
Vlak voor me zijn een bejaard echtpaar en een jonge man in de weer met jeu de boules, niet op het harde gedeelte van het strand, maar in het losse zand, wat het spel volgens mij minder aantrekkelijk maakt. De ballen zijn immers niet te rollen. De jonge man is waarschijnlijk hun zoon. De laatste keer dat ik met mijn ouders op vakantie ging, was ik vijftien. Ineens is zoiets afgelopen. Hier niet. Misschien is hij de schoonzoon, wil hij in de smaak vallen en is de dochter onwel in het vakantiehuisje achtergebleven. Het spel heeft een logge dynamiek. Af en toe discussieert het echtpaar over de puntentelling.
Ik denk aan mijn stokoude auto die ik vanochtend naar de garage bracht met onduidelijke mankementen. Mijn vraag: “Haalt hij deze herfst nog?” De garagehouder zei dat ik me geen zorgen moest maken over dit soort oude bakken. Stemde me monter over alles, inclusief mezelf. Hier en daar is de zee zilverkleurig.