Pyjama

Met belangstelling las ik gisteren het artikel in deze krant over thuiswerken. Heb het er vaak over: het is een hele kunst. Ik doe het al veertig jaar. Als ervaring je tot deskundige maakt, ben ik het. 
We moeten sociaal contact vermijden, daarom ben je af van een van de grootste problemen waarmee een thuiswerker te kampen heeft, het familielid, de vriend of kennis die aanbelt en zegt: “Ik dacht ik wip even gezellig aan, je werkt toch thuis.” Soms wordt het nog erger: “Ja, even een bakkie doen.” Ben ik slecht in, in bakkies doen. Maar goed, de overheid raadt die gezelligheid af. 
Als thuiswerker heb je vooral met jezelf te maken, hoewel dat ook niet helemaal waar is als je thuis niet alleen bent. In De Volkskrant las ik de tip: “Wijs in huis één uitraasplek aan.” Is inderdaad nuttig. Ook iets om mee te nemen voor wanneer alles weer achter de rug is.
In onze krant staat dat sociaal contact het thuis werken `leuk’ maakt. Dus blijven mailen en bellen. Als je op de werkvloer van alweer een kleine week geleden gewend was onophoudelijk te babbelen, dan wil je daarmee fel doorgaan (`ik babbel, dus besta’). Mijn tip: niet doen! 
Bij de tip contacten `leuk’ te onderhouden staat ook dat je bij het skypen een overhemd over je pyjama aan moet trekken. Waarom? Nee, zeg ik. Niet omdat ik zelf nooit een pyjama aan heb, maar je moet je als thuiswerker thuis enórm op je gemak voelen, en als dat in pyjama is, dan is het in pyjama. Ik schrijf dit in een kimono uit Yakushima. 
Het artikel gaat het juist over hoe je je het beste voelt, dus ook lekker uit het raam kijken als je daar zin in hebt. Is het allerfijnste van thuis werken: uit het raam kijken. En fantaseren. Dan gebeurt alles wat je wilt.